Diabeter

Simone is moeder van Milan, die diabetes type 1 heeft. Regelmatig vertelt zij hier en op haar Facebook-pagina Suikerkontje  verhalen uit haar dagelijks leven. 

---

'Milan, waar ben je nou?' Ik vind hem uiteindelijk half in elkaar gestort op de grond bij zijn jas. Tegen beter weten in zijn we vanmorgen gewoon naar school gegaan. Een hyper-nachtje heeft hij wel vaker, geen reden om thuis te blijven...

Maar op de fiets zag ik al een bibberlipje; hij voelde zich niet lekker, was misselijk. Frisse lucht zal hem wel goed doen, dacht ik.

Eenmaal op school is hij ongezien op z'n plek gaan zitten met een boek voor zich, maar zijn concentratie was ver te zoeken. 'Ik meet je nog even voordat ik ga, schat.'

Foute boel, 24.7. Hij was lijkbleek. Naast zijn bloedglucosewaarde bleken ook de ketonen veel te hoog te zijn. Lichte paniek slaat toe, want het is een poos geleden dat Milan zienderogen zo hard achteruit ging. Met ietwat trillende handen ga ik op zoek naar mijn telefoon. Ik weet zo gauw even niet meer hoe ik het telefoonnummer van de kinderarts heb opgeslagen, maar ze stond -achteraf gezien heel logisch- onder de K. Niet alleen Milan is niet meer helder, geloof ik...

Terwijl ik bij Milan op de grond kruip, zo tussen de jassen op school, troost ik hem. Hij is nog bleker geworden en wordt onrustig. 'Moet je spugen?', vraag ik snel. Ik zag het namelijk al helemaal gebeuren dat ik de vloerbedekking in de gang nog een sopje moest gaan geven ook, dus hielp hem -zonder op antwoord te wachten- overeind en bracht hem naar het toilet. 

Hij zakte weer op de grond en deed zijn best niet in huilen uit te barsten. Ik deed hetzelfde.

Toen de misselijkheid was gezakt, mocht ik de auto van mijn vriendin lenen om naar huis te gaan. Zij kwam met mijn fiets achter ons aan, met kleine broer achterop. 

Ik belde de kinderarts weer, want zowel de bloedglucosewaarde als de ketonen waren nog verder gestegen. Aan de hand van zijn insulinegevoeligheid berekende zij hoeveel insuline ik moest toedienen. 'En vervang even de complete infusieset.' luidde het advies. 

Bingo, we hebben de boosdoener gevonden! In de canule van zijn infuus zat een flinke knik. 

Bizar toch, dat hij daar zó snel, zó ziek van kan worden?! Ik word weer eens met mijn neus op de feiten gedrukt: diabetes type 1 is grillig en gevaar ligt altijd op de loer. 

Milan heeft in de tussen tijd alles eruit gegooid. In een emmer gelukkig! Na nóg een verstopping - zul je altijd zien - in het nieuwe infuusje heb ik nog een keer een nieuw infuus geplaatst en die lijkt z'n werk goed te doen. Alle waardes zakken naar redelijk acceptabel. 

We zijn inmiddels 7 uur verder en er zit weer wat leven in Milan, we spelen nog een potje kaarten en dan kruipt Milan weer onder z'n dekentje op de bank. Hij heeft wat tijd nodig om hiervan te herstellen. Wat een impact heeft dit op zijn kleine lijf gehad... 

Liefs, Suikerkontje.