NIEUWSBERICHT
Winnaar blogwedstrijd Diabeter
Eind januari deden we een oproep aan iedereen om ons te vertellen over je leven met diabetes en nu is het zover.... we mogen de winnaars bekend maken! De komende week vind je hier de geweldige inzendingen die de top 3 vormen. Om te beginnen met onze nummer 1, de prachtige inzending van Simone Woerdenbach.
‘In het hoofd van...
"Oei, Milan, heb je wel gepompt?!" Zo klinkt het dagelijks, als we in alle haast de deur uitvliegen om naar school te rennen.
Want vaak is het haasten, hoe vroeg we ook opstaan met het idee niet te hoeven haasten... Maar nu gaat, na de bolus voor zijn ontbijt, het piepje van Milan z'n insulinepomp af: 'verstopping' staat er in het schermpje te lezen. Ik betrap mezelf op een diepe zucht terwijl ik zijn insulinepomp ontgrendel. Even kijken hoeveel insuline je binnen hebt gekregen en de rest bolussen we dan maar handmatig bij. Maar daarna volgt hetzelfde piepje. Het is inmiddels 07.45 uur en we moeten bijna naar school.
"Sorry Milan, maar je moet nu een nieuw naaldje, want hij loopt niet meer goed door."
Hij zucht, net zo diep als ik net deed. "Moet dat nú?!"
"Ja schat, ga maar even op de bank liggen, dan pak ik de coldpack." Zo níét handig op dit tijdstip!
Ik zie zijn tranen al branden. En voel de mijne! "Verman je.", fluister ik mezelf in.
Op zijn ijskoud geworden bovenbeentje schiet ik een nieuw naaldje in en in mijn ooghoek zie ik de eerste traan al. Een dikke traan. De mijne slik ik weg, maar hij barst in huilen uit. Weinig tijd om te troosten, maar toch doe ik het. Hier moet ik de tijd voor nemen, zijn verdriet mag niet ongehoord blijven. "Kom maar, lieverd...", en trek hem bij me op schoot. Dit zijn voor hem de moeilijkste momenten.
Aan mijn schouder veegt hij zijn tranen af. En zijn snotneus...
Hup, 3 jongens in jassen en schoenen hijsen en dan kunnen we eindelijk gaan.
Oh! Suikertas vergeten! Stom!
"Zit je meter erin? Heb ik nou je koolhydratenbriefje in je broodtrommel gedaan? Heb je überhaupt je broodtrommel wel in je tas gedaan vanmorgen?"
"Jahaaa, mam!", en weg is hij. Het verdriet voor nu opzij gezet. Bewonderenswaardig.
Al hijgend komen we aan op school. De oudste, Glenn, breng ik eerst naar zijn klas. Na een vluchtig kusje roep ik hem na: "Veel plezier hè, schat!!"
Zo, nu Milan naar zijn klas brengen, de suikertas schuif ik op z'n plek onder het bureau van de juf, broodtrommeltje in de kast en gauw kijken of de prikjuf er is. Check.
Nog even naar Milan zwaaien! "Daaaag!! Tot straks, schat!"
Terug naar huis wandelend loop ik alles nog even na. Vanmorgen gemeten? Ja. Hij zat wat hoog, maar ach. Gepompt voor het ontbijt? Ja. Eten mee, extra eten mee mocht hij laag zitten? Ja. Juf geseind dat ze moet meten? Ja. Telefoon mee? Ja. Ze appt namelijk altijd. Schone naaldjes en genoeg strips in z'n suikertas? Ja.
Gek woord eigenlijk, suikertas...
Gaandeweg zelf verzonnen, denk ik. Want ja, hoe moet je 'm anders noemen? Er zit trouwens geen suiker in, hij is ook niet van suiker gemaakt. Alles, maar dan ook echt alles wat Milan nodig heeft zit erin. Die tas, met inhoud, is voor hem van levensbelang!
Niet iedereen ziet dat in, geloof ik... Altijd maar die tas mee. Of ik niet gewoon alleen zijn meter mee kan geven? Nee. Dat kan niet. Helaas.
Ik ben inmiddels alweer thuis, bijna 09.00 uur. Checklist in m'n hoofd afgewerkt. Even de rommeltjes van het ontbijt verder opruimen en dan wat boodschapjes halen.
Klokslag 10.00 uur hoor ik het geluidje van mijn telefoon, appje van de prikjuf. Nog zo'n gek woord, maar dit woord klopt. Zij prikt Milan voor de pauze om zijn bloedglucosewaarde te meten. Zijn prikjuf dus.
"16.8 oranje cijfers."
"Ai, niet zo goed..." Zijn bloedglucosewaarde kleurt oranje bij een hypo of een hyper. We zien liever de witte cijfers, want dat zijn de goede cijfers!
Ze voert netjes de koolhydraten in en pompt, samen met Milan, want zo stoer is hij al!
"Wil je over een uur even nameten? Hij kwam ook al wat hoog uit bed..."
"Doe ik!"
"Thanks...", stuur ik terug. Soms zet ik er een 'x' bij, of wel drie. Want ik kan haar af en toe wel zoenen hoor, die prikjuf! Vier dagen in de week neemt zij van ons de diabeteszorg over op school, wat een verademing! Niks lijkt ook teveel gevraagd. Zo fijn!
Alleen op woensdag gaan wij zelf extra naar school voor de pauze, dan meten en pompen wij samen met Milan. Maar dat was voor de kerstvakantie wel anders... Krijg het zweet al weer op m'n rug als ik daaraan terugdenk. Ik blééf maar heen en weer naar school lopen! We wonen niet bepaald om de hoek van de school...
Mezelf afvragend waar die hoge waarde nou toch vandaan kan komen, heb ik vanmorgen wel echt voor zijn ontbijt gepompt???, wandel ik met Noalen, de jongste, in de kinderwagen, naar de supermarkt.
"Dextro. Niet vergeten!", zeg ik blijkbaar hardop. De man voor mij kijkt om, ik lach vriendelijk en hij lacht met vragende ogen terug. Hij dacht vast dat ik het tegen hem had...
Ping! Weer een appje van de juf: "18.9!"
Potver, hoe kan dat nou?!
"Hoe voelt hij zich?"
"Moe en niet zo lekker, gaapt de hele tijd."
"Hoe ziet het naaldje eruit?"
"Volgens mij een beetje rood..."
"Oh... Volg de boluswizard maar, ik reken gauw m'n boodschapjes af en dan kom ik alvast naar school."
"Al gedaan!"
Topjuf, die prikjuf!
Ik stop m'n pinpas terug en 't schiet door m'n hoofd: Dextro vergeten! Nou ja, met deze waarde heeft hij het ook niet bepaald nodig...
Simone, een diabetesmoeder.’
De nummers 2 en 3 van ons blogwedstrijd vind je hier:
Voor alle inzenders organiseren wij op 30 maart een bloggersevenement, waar we onze drie winnaars zullen huldigen.
Over Diabeter:
Wij zijn een gespecialiseerd behandelcentrum voor type 1 diabetes voor kinderen en jong-volwassenen. Onze missie is onze jonge patiënten met type 1 diabetes een toekomst te bieden zonder diabetescomplicaties. We hebben vijf vestigingen in Nederland: Rotterdam, Schiphol, Deventer, Groningen en Veldhoven. Meer over Diabeter.
