Diabeter

Werken in de zorg is prachtig en uitdagend tegelijk. Diabetesverpleegkundige Ilonka Rook vertelt over wat haar raakte onlangs.

Ze is een alleenstaande moeder. Uiteraard, er was een echtgenoot, vader van haar zoontje maar het was een gearrangeerd huwelijk. Binnen de families kwam dit huwelijk goed van pas.

Na de geboorte van haar zoontje bleek dat de vader hun zoontje wilde gebruiken voor een verblijfsvergunning. Het was geen liefdevol huwelijk en ze wilde wel het beste voor haar zoon en haarzelf. En veiligheid. Het was niet de gewoonte in haar cultuur om als vrouw alleen verder te gaan maar ze deed het toch. Met de moed der wanhoop ging ze de scheidingsprocedure in. En hield vol. Hield stand ondanks de toorn van haar echtgenoot en de misprijzende houding van de familie.

Het lukte haar. Ze konden samen verder, haar zoon en zij. En toen weer een hele grote tegenslag. Type 1 diabetes bij haar zoon. Paniek, wanhoop, onmacht….ze moest alleen voor haar zoon zorgen. De kennis over dit ziektebeeld in haar hoofd prenten. De angst voor hypo’s , hypers, complicaties nam bezit van haar brein. Het was één grote warboel. Haar zoon was pas 3 jaar….

Met veel geduld en overleg met elkaar lukte het enigszins de diabeteszorg vorm te geven. Het lukte haar de insuline te spuiten, de bloedsuikers te meten en er af en toe verband tussen te zien. Andere keren vloog de bloedsuiker weer zo uit de bocht dat ze niet wist hoe dit op te lossen…

Ze was constant bij haar zoontje. Dag en nacht. Durfde hem niet bij iemand anders te laten. Het was ongelooflijk vermoeiend, slopend maar ze kon niet anders. Langzaam maar zeker wende ze aan de situatie. Haar zoon moest naar school, dat lukte ook wel, maar dat loslaten….

De zorg die ze haar zoon gaf ten spijt, de bloedsuikerregeling hield te wensen over. Vaak te hoog. HbA1c-waarde structureel te hoog. Ze was ook best bang voor insuline.Te veel was ook niet goed... We bespraken samen dat de pomp een hele goede optie zou zijn. Maar ja…. haar zoon wilde geen pomp. Ze kon nog geen koolhydraten tellen. Ze vroeg zich af of ze dat ooit zou kunnen leren….weer zo’n berg waar ze enorm tegenop zag.

Maar zoals ze al vaker in haar leven had laten zien zette ze door. Met veel moeite en stimulans van onze kant koolhydraten leren tellen. Dan haar zoon overtuigen dat er een pomp moest komen. Met beeldbelconsulten (in coronatijd) uitleg krijgen over de pomp. De WiFi die uitviel. In een verkeerde meeting terechtkomen. Opnieuw uitleg krijgen. Toch maar extra naar Diabeter komen. Herhalen, geduld, leren, proberen die modules met zo ongelooflijk veel tekst te begrijpen. Filmpjes op YouTube kijken hoe het infuusje en de sensor ingebracht moesten worden. Zelf naar huis met een pomp met water, in haar buik ingebracht, om te oefenen. En het lukte. Tot en met de smartguard.

Afgelopen week mailde ze mij onderstaande foto . Echt, ik schoot helemaal vol. We waren er! 76% TIR. Wat was ze trots. En ik op haar! Toch maar mooi gefikst. Zijn Hba1c is de afgelopen jaren nooit onder de 8% geweest. Maar daar gaat nu verandering in komen. Dankzij deze moeder die doorzette. En dankzij de fantastische techniek die we nu hebben. Op naar een prachtige toekomst voor dit mannetje.