NIEUWSBERICHT
Het diabetesbos
Irma Malcorps is moeder van een zoon van 12 met diabetes type 1, die de diagnose kreeg toen hij 8 jaar was. Regelmatig vertelt ze hier verhalen over de impact van diabetes type 1 op hun leven.
Het is al meer dan vier jaar geleden dat we thuis kwamen uit het ziekenhuis en ons leven thuis van de een op andere dag in het teken stond van diabetes. In het ziekenhuis had ik steeds het gevoel dat zodra we weer thuis waren het leven gewoon weer zou zijn zoals het was. Geen spuiten, naalden en koolhydraten tellen, maar gewoon een heerlijk jong mannetje die alle vrijheid had in wat hij deed, dacht en at.
Vanaf nu altijd
Hard was dan ook de werkelijkheid toen ik na een aantal maanden ging beseffen dat dit dus vanaf nu altijd bij mijn zoontje zou horen. Wat had ik toch een angst om je achter te laten op school of bij vriendjes. Wat was ik blij dat ik je hoorde woelen in je slaap en je je ogen weer open deed in de ochtend.
Een lange weg
Het is een lange weg geweest in het grote diabetesbos en wat heeft het hoofdpad in het bos toch veel zijweggetjes en zijpaadjes. Telkens als we dachten dat we op de juiste weg waren, gebeurde er wel weer iets waardoor we de weg weer even kwijt raakten. Gelukkig was het hoofdpad het veilige pad, maar wat is het moeilijk om op dit pad te blijven. De seizoenen lieten en laten je met regelmaat verdwalen in het grote bos, en wat is het dan toch soms moeilijk om het hoofdpad terug te vinden. Dit alles is niet alleen voor het lichaam een strijd, maar ook het mentale aspect laat zich af en toe behoorlijk voelen.
Anders dan bij je vriendjes
Je bent nu 12 jaar en gaat zelf steeds meer alles beseffen, maar ook ga je zien dat het bij jou anders is dan bij je vriendjes. Jij moet leven met een infuus in je lijf met een insulinepomp eraan. En dan heb je ook nog een sensor in je arm die ook niet onopgemerkt blijft. Regelmatig heb je verdriet om je ziekte en ben je het even zat. Het is zo logisch en te begrijpen dat je ook deze fase door moet, maar wat is dat als moeder moeilijk om te zien. Op zulke momenten heb ook ik weer even het besef: dit gaat niet meer over... en heb ik nog maar één grote wens voor mijn kind! Gelukkig overwinnen we het altijd weer. Ook al heb je diabetes, je kunt altijd leuke dingen blijven doen. Ook al kost het vaak wat meer moeite dan bij de rest.
Zijpaadje
We zitten inmiddels weer op een zijpaadje van het bos en we zijn weer hard op zoek naar het hoofdpad. De weg er naar toe kost veel moeite en kracht voor jou en ook de hormonen maken het er niet makkelijker op. Mijn doel voor nu is om jou te helpen met alles wat op je pad komt en je te proberen de juiste weg te wijzen. Uiteindelijk hoop ik dat je stralend het hoofdpad zult bewandelen en altijd de weg terug zult vinden als je weer eens op een zijpaadje terecht bent gekomen. Ik zal je uiteindelijk steeds een beetje meer los moeten laten, ook al zijn de seizoenen nog zo guur en de paden bedekt met bladeren. Loslaten is voor elke ouder moeilijk en zeker voor ouders met een kind met diabetes type 1. Want voor je het weet kunnen ze zomaar weer verdwalen in het grote bos.
Over Diabeter:
Wij zijn een gespecialiseerd behandelcentrum voor type 1 diabetesgespecialiseerd behandelcentrum voor type 1 diabetesentrum voor type 1 diabetes. Onze missie voor onze meer dan 2300 patiënten met diabetes type 1 is: een toekomst zonder diabetescomplicaties. Alles in Diabeter staat in dienst van deze missie: onze gespecialiseerde artsen, onze ehealth, onze 24/7 bereikbaarheid en onze research naar diabetes type 1.
