NIEUWSBERICHT
Een onverwachte wending
De leuke verjaardag van Britt (16) eindigde met een hypo in de nacht, een ontzettend nare ervaring. Ze stuurde haar verhaal naar ons in om meer mensen met type 1 diabetes te bereiken. Met de vraag: voel jij je ook wel eens zo? Hoe is het voor jou? Maar ook om anderen met type 1 diabetes te laten weten dat ze niet alleen zijn en dat we er samen in zitten!
24 november
Mijn verjaardag. Het is gezellig, zo gezellig. Ik krijg een surprise party van mijn ouders en een te gekke ring van mijn vriend waar ik zo ongelooflijk blij mee ben. Ik drink wat Jilzz en ga rond half 12 naar bed toe, voldaan van een leuke dag. Ik eet nog een chocolaatje omdat ik bang ben dat de suiker anders te hard daalt. Of vannacht laag gaat. Ik ga lekker slapen.
25 november, 01.00 u:
Ik lig te rillen in m’n slaap maar het lukt mij zelf niet wakker te worden. Ik doe mijn best, het lukt niet. Gelukkig komt mam kijken want die kreeg alarm dat de suiker laag was. Ik ben wakker, ik merk dat het echt niet goed met me gaat.
Ik adem diep in en uit maar het wordt niet beter. Ik duw mam aan de kant en ga naar de badkamer. Ik ril, ik ben zo koud. Ik kokhals, het komt niet. Ik heb het gloeiend heet, ik doe mijn badjas uit. Ik word zo ziek, mam geeft me een snoepje, ik wil hem niet. Ik ben zo ziek... zo ziek, ik kan het niet uitleggen. Ik eet het snoepje, want ik weet niet meer wat nu wel en niet goed is. Mam roept: Pap, het gaat niet goed! Hen! Britt wordt niet goed.” Pap komt naar beneden, ik roep om hulp: “Ik wil dat dit weg gaat, ik wil iets doen, het gaat niet goed!” Mijn hoofd wordt zwaar, zo zwaar. Mijn ogen willen ook niet meer. Pap grijpt naar m’n hoofd. Daar ga ik.
Ik word wakker op bed. Het leven komt weer in mij. Heel even, heel even, 2 minuten, was ik weg. Alsof ik van de aarde verdween. Ik huil, wat gebeurde er allemaal. Ik ben nuchter, zo nuchter: “Het gaat al weer hoor, niks aan de hand.” Ik ga slapen. Ik ga naar school, “want er is niks”, op de fiets krijg ik hoofdpijn. Mijn hoofd bonkt. Het doet pijn. Ik volg wiskunde en ga naar huis.
Ik zit thuis. Ik zit te denken, te denken. Het was eigenlijk doodeng. Doodeng, wat als ik alleen was? Ik denk en ik denk, heb ik schade opgelopen in mijn hoofd? Die hoofdpijn. Ik ben zo moe, ik ga slapen. Maar nog zo bang, en bang dat zoveel anderen dit ook vaker mee maken. Ik wil dit niet!
Meer lezen:
De nacht is goud waard, fragment uit onze Facebook livestreams
Een pittige hypo, blog van @Suikerkontje
Een doorwaakte nacht met diabetes, blog van Irma Malcorps
Hypo opvangen (video met onze diëtist Marleen Terlouw)
