Diabeter

Donderdag, 22.00 uur

Oeps, al 22.00 uur in de avond geweest, gelukkig nog maar 1 dagje naar school morgen en dan is het weekend. Voordat je naar boven gaat pak je nog snel wat te drinken en loopt de trap op. Onderweg naar boven besluit ik om ook maar te gaan slapen, want ook ik kan het wel gebruiken na een paar avonden laat naar bed! “Mam ik denk dat ik hoog zit want ik voel me misselijk en heb steeds zo’n dorst!”  De glucosemeter geeft inderdaad 24.7 aan, een veel te hoge waarde dus. We checken of je infuus goed zit en of er geen luchtbellen in het slangetje zitten, maar alles ziet er goed uit.

De insulinepomp geeft een flinke correctie aan en ik vraag me af of dit toch niet teveel is, maar jij hebt al op “ja” gedrukt. Je vraagt of ik een emmer wil pakken voor naast je bed omdat de misselijkheid erger aan het worden is. Dan leg ik een extra kussen onder je bolletje zodat je wat hoger ligt en zie de donkere kringen onder je ogen en je bleke gezichtje. Nou jongen, even wachten of je gaat zakken zodat we zeker weten dat de pomp zijn werk doet en we niet alsnog een nieuw infuus moeten plaatsen. Na een half uur checken we nogmaals je glucosewaarde en we zien dat je aan het zakken bent. Je ogen vallen dicht en ik geef je een kus op je voorhoofd “probeer maar wat te slapen lieverd....ik zet de wekker en zal je straks checken”. Inmiddels is het kwart voor 11 en ik besluit maar weer naar beneden te gaan in plaats van naar bed zodat ik je straks weer kan checken.

Vrijdag, 0.00 uur

Rond 0.00 uur loop ik je slaapkamer weer in en doe voorzichtig een lampje aan op de overloop zodat we toch wat licht hebben. Rustig maak ik je wakker en ik zorg dat je alleen een vingerprik hoeft te doen en vang wat bloed op het stripje. Je hebt al een tijdje geen sensor meer omdat je een allergie hebt ontwikkeld en je huid er heel sterk op reageert. We hebben al van alles uitgeprobeerd maar steeds zonder resultaat, dus voorlopig laten we alles even rusten....maar wat mis ik het toch! Altijd checkten wij je als we zelf gingen slapen en nu dus alleen wanneer je niet goed zit met je waardes.
Het vervelende is dat jij vanaf het begin van je diabetes nooit een vingerprik toe liet in je slaap en dat we je altijd wakker moesten maken hiervoor. Meestal krul jij standaard je vingers naar binnen zodat we er niet bij kunnen en zodra we toch je hand of voet pakken om te prikken word jij boos en is het nog veel lastiger om het voor elkaar te krijgen. Het gekke is altijd dat jij er zelf niks meer van weet te herinneren de volgende dag. Alleen heel af en toe nog een vage herinnering, maar daar blijft het dan ook bij. Blij waren we dan ook met de sensor om deze toestanden te voorkomen en er geen andere gezinsleden meer wakker werden hierdoor. Gelukkig gaat de vingerprik dit keer wel goed en prik je jezelf in je vinger....wat een opluchting......maar wat jammer dat de meter 2.4 aangeeft!

Jij ligt inmiddels weer met je hoofd in je kussen en je ogen draaien weg. Ondertussen loopt papa al naar beneden om siroop te maken en ik probeer je wakker te maken en je dextro te geven. Je bent ver weg en ik probeer met een koude washand je bij te brengen, maar steeds zonder resultaat. Dan word je wat wakker en erg boos en je duwt de siroop bijna uit mijn handen. Dit zijn lastige momenten omdat jij zo snel mogelijk suiker nodig hebt en wij het er gewoonweg niet in krijgen. Inmiddels zit je wat rechterop door de koude natte washand maar ik zie aan je ogen dat je steeds verder weg aan het glijden bent en even maak ik me zorgen over hoe we dit nu verder moeten aanpakken. Dan pak ik je beet om je rustig te krijgen maar ik voel de spanning in je lijfje. Nogmaals probeer ik een dextro tegen je mond aan te duwen in de hoop op een reflex. Eindelijk pak je met je hand de dextro over en eet ‘m op. Gelukkig begin je gelijk te kauwen en snel geef ik je de andere 3 dextro. Dan de beker siroop erachteraan. Na een korte tijd zie ik de blik in je ogen veranderen en je stem klinkt weer zoals hij hoort te zijn. Je bent weer terug.....gelukkig we hebben het weer gered met zijn drieën.

Vrijdag, 1.00 uur

Inmiddels is het al 1.00 uur in de nacht geweest en mijn moeheid is overgegaan naar een staat van heel erg wakker zijn. Ik kan de slaap niet goed vatten.

Vrijdag, 8.00 uur

De volgende dag vraag jij aan mij “hé mam, klopt het dat ik vannacht nog even wakker was of heb ik dat gedroomd?”. Weer geef ik je een kus op je voorhoofd en zeg “Klopt vent je zat nog even laag... volgende keer maar een kleinere correctie proberen!”. 

Eerdere blogs van Irma: