Diabeter

Door Wietske Wits, patiënteducatie-adviseur 

Het is dit jaar 38 jaar geleden dat ik de diagnose type 1 diabetes kreeg.

Het is dit jaar 100 jaar geleden dat insuline werd ontdekt.

En ik realiseer mij als geen ander, dat als die ontdekking er 100 jaar geleden niet was geweest, ik er 38 jaar geleden ook niet meer was geweest…

Op de foto hieronder zie je mij als vijfjarig meisje op de verjaardag van mijn broertje, hij werd 4 jaar. Twee weken later werd ik in het ziekenhuis opgenomen. Mijn moeder had voor de verjaardag van mijn broer dat pakje gemaakt wat ik aan heb. Opeens moest ze mijn kleding in een paar maten kleiner maken dan ze gewend was te doen. Smal bekkie, smalle pootjes, holle ogen. Er bleef niet veel meer over van de Wiets die toch altijd “Hollands welvaren” was.

Bij een bezoekje aan vrienden destijds, wiens dochter ook type 1 heeft en waar ik de hele kraan begon leeg te drinken, kregen mijn ouders het dringend advies van hun om toch maar eens naar de dokter te gaan en er niet te lang mee te wachten… Natuurlijk zagen mijn ouders ook wel dat het niet helemaal oké ging, maar we waren net verhuisd, ik had nog een baby broertje erbij gekregen en ik zou starten in klas 1 (jawel, zo oud ben ik?) op de basisschool. Het zou ook stress kunnen zijn…. Maar helaas.

Op de tweede foto zie je mij weer, 5 maanden na de diagnose. Wiets was weer terug. Ik spoot destijds (begin 1984) nog maar 1 keer per dag insuline. Meer was “zielig en niet nodig” aldus mijn toenmalige arts, die overigens net als veel artsen destijds ook als de dood was voor hypo’s. Wij hadden geen vingerprikapparaat, voor mijn bloedsuiker moest ik 1 x in de 3 weken naar het ziekenhuis en daar werd 1 bloedsuiker gemeten. Daarop werd òf mijn hoeveelheid insuline aangepast òf er werd in mijn voedingslijst gesneden.

Niet meer te vergelijken met hoe het nu gaat (gelukkig!), maar je ziet wel mijn hoofd. Ik kreeg insuline, vast veel te weinig en niet de juiste hoeveelheden etc., TIR, koolhydratenratio en insulinegevoeligheid waren nog een heel ver van mijn bed show (wisten we maar meer toen!). Maar ik ben niet doodgegaan, ik had weer spek op m’n wangen, want er was insuline.

Gelukkig wist ik toen als meisje van 5 nog niet wat de impact van type 1 op mijn leven zou zijn.

Nu weet ik dat wel. En mijn glas is altijd half vol en ik bezit over een flinke portie doorzettingsvermogen. Ik geniet van het leven, maar ben vaak ook nog ontzettend verdrietig, omdat die type 1 toch even wat slimmer is dan ik ben...  Maar ik ben er wel! En daar geniet ik elke dag van.

Dank je wel insuline!