Diabeter

Simone Woerdenbach is de winnaar van onze blogwedstrijd over leven met diabetes type 1. Dit is haar tweede inzending. 

“Je moet zo wel even pompen dan...”

Mensen kijken me af en toe raar aan hoor, als ik zoiets zeg. Voor ons klinkt het heel normaal, maar ik begrijp de verbaasde gezichten maar al te goed! Als je er niet mee hoeft te ‘dealen’, heb je ook geen idee wat ik daarmee zou kunnen bedoelen, denk ik? En eigenlijk hoef ík er niet mee te ‘dealen’, Milan moet dat en zijn papa (óók dt1) en ik proberen hem daarin zo goed mogelijk te begeleiden. Straks moet hij alles zelf kunnen doen, overal zelf aan denken en bij stilstaan. Tot die tijd doen wij dat voor hem, maar zoveel mogelijk samen met hem. En met liefde natuurlijk en dat lijkt me ook niet meer dan logisch. Maar ik word er eerlijk gezegd wel eens moe van... Geestelijk vooral. M'n hoofd is zo vol van alles wat het moet onthouden, dat ik vaak dingen vergeet. Gek genoeg zijn dat meestal diabetes gerelateerde dingen. Naaldje vergeten te vervangen, insuline op het laatste moment bestellen en geen koolhydraten uitrekenen voor wat hij op school voorgeschoteld krijgt. Om zomaar wat te noemen…?

Dat schoolfruit hè, heel goed initiatief hoor, maar voor ons wat lastig. We weten van tevoren niet wat hij krijgt en hoeveel. Dat laatste is wellicht nog wel het belangrijkste. Soms is het een heel stuk fruit, een andere keer is het een partje van een sinaasappel... Nogal een verschil dus!? Aan het verwisselen van het naaldje denk ik meestal pas als hij naar bed gaat, net op tijd. Maar z'n bedtijd wordt daardoor meer dan eens met een half uur uitgesteld. Vindt hij niet erg natuurlijk... Ik daarentegen loop een beetje achter de feiten aan. Ik kan mezelf met enige regelmaat wel voor m'n kop slaan.

De insuline laten we nu met de kwartaalbestelling van het diabetesmateriaal meeleveren, zodat ik dát in ieder geval niet meer kan vergeten!

Ik dwaal af...

Hij moet de hele zorg rondom zichzelf straks allemaal zelf gaan doen. Hoe dan?! We proberen het hem zo goed mogelijk aan te leren en hem bij te brengen dat het echt heel belangrijk is, dat hij (en eigenlijk ieder ander) goed voor zichzelf zorgt. Maar straks komt hij in de puberfase, al duurt dat echt nog wel even, hij is immers ‘al helemaal 6’, maar het komt een keer. En dan? Dan zal hij tegen zijn ziek-zijn gaan schoppen, het allemaal wel best vinden, schijt aan suiker hebben! Dat is het vooruitzicht... Fijn!

Niet dus.

Gelukkig zijn we nog niet zover. Voorlopig ligt zijn zorg voornamelijk nog in onze handen. In onze zorgzame handen...

De handen, die wel 10 keer per dag zijn pompje moeten bedienen; de handen, die minimaal 7 keer per dag in zijn vingertjes moeten prikken; de handen, die om de dag de pleister van zijn tere huidje moeten peuteren en het nieuwe naaldje moeten inschieten. De handen, die hem - hoe dan ook - pijn moeten doen... Daar zijn ze toch eigenlijk helemaal niet voor bedoeld?! Ik word er iedere keer weer verdrietig van. Maar ik besef maar al te goed, dat het ook díe handen zijn, die hem vast houden als het weer eens niet gaat, die over zijn ruggetje wrijven èn de handen, die zijn tranen drogen. De handen, die door zijn haren woelen en hem nog net kunnen vangen als hij er weer eens vandoor wil gaan zonder kusje!

Ik hoop, dat hij die laatste handen onthoudt. 

Onze handen, onze zorgzame handen. Wat ben ik trots op ze!! Ze verzorgen onze lieve kinderen, alle drie, van klein naar groot en wellicht wel eens andersom. En die handen hè, die dragen zo zoetjes aan heel wat zorgen...

“Euhh, Milan? Nu moeten we echt even pompen!”