NIEUWSBERICHT
Stop de tijd...
Irma Malcorps is moeder van een zoon van 12 met diabetes type 1, die de diagnose kreeg toen hij 8 jaar was. Regelmatig vertelt ze hier verhalen over de impact van diabetes type 1 op hun leven.
Foto's uit een andere tijd
Eindelijk hebben we de kast beneden eens opgeruimd en tot onze verbazing komen we een schijf tegen, waarop nog foto’s en filmpjes staan. We besluiten even te kijken en zien dat het zich allemaal afspeelt in het voorjaar van 2014... de periode vlak voordat jij de diagnose diabetes type 1 kreeg. Het is raar, want ik kijk onbewust bij elke foto en elk filmpje waar jij op staat of ik al iets zie van tekenen bij jou en ik waan me weer even terug in die tijd.
Tekenen dat er iets mis was
Het was al een tijdje dat ik merkte dat er iets aan de hand was met jou, maar kon m’n vinger er niet precies op leggen. Ik zag het steeds aan je vermoeide blik aan het einde van de middag, aan de kringen onder je ogen. Ik merkte het aan de bozigheid als je honger kreeg en dat je weer opknapte na iets te eten. Ik merkte dat je sneller vermoeid was, maar dat jij dat niet altijd wilde toegeven. Ik merkte het aan je reactie toen ik vroeg hoe je je voelde en je begon te huilen en zei dat je het niet wist. Ik merkte het aan het wrijven in je ogen ‘s morgens in de hoop dat de wazigheid weg ging. Ook merkte ik het aan de pijn in je benen als je moest fietsen naar school en dat je zo witjes zag de laatste tijd. Dat je later bleek te zijn afgevallen had ik toen nog niet in de gaten.
Het was de tweede dag van de avondvierdaagse dat ik tegen mijn vriendin zei dat ik me zorgen maakte om jou. Je bleef deze dag maar drinken en toen je na de siroop ook nog aan het water ging was mijn moedergevoel in alle staten. De andere dag bleek waarom ik al die tijd dat gevoel al had. Die dag werd je met spoed opgenomen in het ziekenhuis.
Je wilt je kind geen pijn doen
Daar lag je dan in een groot wit bed met een infuus. Artsen en verpleegkundigen die steeds maar weer kwamen bloedprikken in je toen nog kleine vingertjes. Voor het eerst in ons leven roken wij de geur van insuline en kregen we uitleg over hoe we jou dit moesten toedienen. Ik voel nog de pijn in mijn buik toen ik jou voor het eerst moest injecteren, hoe ik de scherpe naald in jou been moest duwen. Elke vezel in mijn lichaam zei dat dit niet hoorde, dat ik mijn kind geen pijn wilde doen. Het was ook niet eenmalig deze injectie, maar vier keer op een dag en dan nog minimaal acht keer een vingerprik om te checken of we het goed hadden gedaan. Bij elke naald die ik moest zetten in jou, was daar dat stemmetje in mij dat zei dat dit niet de bedoeling kon zijn. Het voelde zo onnatuurlijk. De bange oogjes van jou die me steeds aankeken als we samen aftelden voordat de naald erin ging zie ik nog voor me.
Ook waren er jouw vragen aan ons, waarop ook wij nog geen antwoord hadden. Alles aan diabetes was voor ons ook zo nieuw en onbekend. Juist je ouders, die in jouw ogen altijd alles wisten, konden jou geen antwoord geven en moesten de vragen aan de dokters stellen. We hadden geen idee wat ons te wachten stond en konden toen nog niet vermoeden dat jouw leven vanaf dat moment nooit meer zorgeloos zou zijn en nooit meer hetzelfde.
Het leven voor en na de diagnose
Dan verschijnt er plots een foto op het scherm waarop jij stralend de camera in kijkt. Ik voel een brok in mijn keel, terwijl de tranen langs mijn wangen lopen. Wat zou ik graag de tijd willen kunnen terugdraaien en het moment zoals het toen was, voor altijd willen vasthouden. Je zit op de foto een koekje te eten, niet bewust van het feit dat je een week later hiervan de koolhydraten zou moeten gaan tellen. Ook had je geen idee dat je hierna voor de rest van je leven voor alles wat je zou gaan eten of drinken insuline zou moeten gaan spuiten. Dat je vanaf die tijd over alles wat je zou gaan doen zou moeten nadenken.
Er is een leven voor en een leven na de diagnose en dat is gewoon zoals het is.
Het blijft soms lastig te accepteren
Als jij wat later vrolijk de woonkamer binnen komt lopen maakt me dat blij. We hebben inmiddels al heel wat dingen met je meegemaakt. We zijn ervaren geworden, ook al leren we nog met regelmaat bij. We zijn na al die jaren blij dat we in Nederland wonen en dankbaar voor alle hulpmiddelen en zorg die je leven met diabetes type 1 vergemakkelijken. Daardoor kun jij toch net als elk ander kind genieten van het leven. We zijn de kleine dingen nog meer gaan waarderen en een blij stralend gezicht zegt nu nog veel meer dan voorheen. Toch blijven de nare momenten en mindere periodes soms lastig te accepteren omdat ik jou nog steeds het liefste zou willen behoeden voor de hypo’s en de hypers, de naalden en infusen en de geur van insuline...
Eerdere blogs van Irma:
Het diabetesbos
Tussen twee vuren: opvoeden met diabetes
Een doorwaakte nacht met diabetes
Ik heb een kind met diabetes
Over Diabeter:
Wij zijn een gespecialiseerd behandelcentrum voor type 1 diabetes. Onze missie voor onze meer dan 2300 patiënten met diabetes type 1 is: een toekomst zonder diabetescomplicaties. Alles in Diabeter staat in dienst van deze missie: onze gespecialiseerde artsen, onze ehealth, onze 24/7 bereikbaarheid en onze research naar diabetes type 1.
